4.30 π.μ! Αυτή την ώρα πάντα κάτι συμβαίνει. Κάτι σπρώχνει τη μνήμη μου ετούτη τη χρονική στιγμή και σε φέρνω μπροστά.
Αστραπές, βροντές, κεραυνοί, σταγόνες! Μου γράφει ότι φοβάται. Της γράφω εκείνο που λέγαμε παιδιά: “Δε φοβάμαι. Όταν αστράφτει στέκομαι μπροστά στο ανοιχτό παντζούρι και παίρνω πόζες.”
Αστραπές, βροντές, κεραυνοί, σταγόνες! Κοσμοχαλασιά κι εγώ έμεινα σε εκείνες τις σταγόνες στο τζάμι. Υπάρχει πάντα αυτή η εμμονή των ανθρώπων να κρύβουν! Γλυκό του κουταλιού, σοκολατάκια, μπλούζες με άρωμα ανθρώπων, γράμματα, σημάδια, τάπερ της γιαγιάς, σκέψεις!
Αλλοπρόσαλλα και ασυνάρτητα μεταξύ τους. Εκείνα που κρύβουν μέσα τους είναι πιο επικίνδυνα. Παρατήρησε μας πως μοιάζουμε όλοι με ηλεκτρικές σκούπες! Με γεμάτο κάδο! Μια μέρα θα σκάσουμε από τα ανείπωτα! Ή θα μας φάει το φίδι που νομίζουμε ότι μας αγαπά!
Βακαλόπουλος, Σάρα Κέιν, Παπαγιώργης, Χιόνης, Μπουκόφσκι… Στο τραπέζι μου απλωμένοι. Στο μυαλό μου κομματιασμένοι. Παρέα μαζί με το γάτο που φοβάται κι αυτός τις βροντές και νιαουρίζει και απαιτεί με αυθάδεια την προσοχή μου.
4.30 π.μ! Ζόρικη ώρα! Ακούς μέχρι και τους ψιθύρους από το αίμα σου. Το αλαφροπάτημα της γάτας. Την εσωτερική σου κραυγή που χάνεται στη σιωπή όλη τη μέρα. Το σπίθισμα της σκέψης όταν θυμηθεί…
Διαβάζω στο βιβλίο του Βακαλόπουλου “οι πτυχιούχοι” : Να γιατί στο Λος Άντζελες υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να κουβεντιάζουν με τους άλλους κι έτσι φτάνουμε στο σημείο μηδέν ή μάλλον πίσω από τις σπηλιές, γιατί οι πρωτόγονοι τουλάχιστον ακουμπούσαν ο ένας τον άλλο…”
4.30 ξημερώματα ακούς μέχρι και τους ψιθύρους από το αίμα σου. Το θόρυβο που κάνει όπως κυλά στις φλέβες. Μα μήπως και η ζωή δεν κάνει θόρυβο όπως φεύγει; Έχεις ακούσει ποτέ χαλασμένη εξάτμιση; Τόσο ίδια με τις ζωές που θυσιάζουμε.
Θυμήθηκα χθες βράδυ που μου είπε κάποτε ότι έπρεπε να θυσιάσει κάποιον και προτίμησε εμένα. Γέλασα. Θυσιάζουμε ακόμα ανθρώπους; Νόμιζα πως μόνο το κεφάλι μας βάζουμε στη λαιμητόμο με τη θέληση μας από τότε που γεννιόμαστε…
Το πιο βαθύ σκοτάδι. Λίγο πριν φέξει. Προτού να έρθει το φως και να χαϊδέψει πάλι όλες τις πληγές των ανθρώπων. Ένας μπαμπάς που ξυπνάει τα παιδιά για το σχολείο, ένας παππούς που βγάζει βόλτα το σκύλο του, ένα μωρό που θηλάζει ζωή, ένα ζευγάρι μάτια που κοιτάζουν πρωινές εκπομπές, αμυγδαλιές ανθισμένες, μια νοικοκυρά που σκέφτεται το μεσημεριανό φαγητό. Και η ζωή να συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε. Λίγο πριν πεις καληνύχτα. Και μια ηλεκτρική σκούπα που τα ρούφηξε όλα και τώρα δε θυμάται κανείς τίποτα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.