Παρασκευή βράδυ. Τρελή! Φεύγει. Μένει. Αέρας. Αεροδρόμια. Να κάνει μια τρέλα. Σαν από εκείνες που έκανε νέα. Που νόμιζε ότι θα μείνει έτσι για πάντα. Μέχρι που μέτρησε ρυτίδες, άσπρες τρίχες στα μαλλιά, κίτρινα δάχτυλα από τη νικοτίνη. Δε χωρούσε σε καλούπια. Το πλήρωσε. Εκείνοι οι άνθρωποι χάνουν το περίγραμμα. Χτίζεται αλλιώς η ζωή τους. Άναρχα δομημένα!
Σύνταγμα. Παγκράτι. Μπαλκόνι με θέα το Καλλιμάρμαρο. Μια υγρασία ορατή στους προβολείς. Εκείνος άγνωστος – γνωστός. Μην υποτιμάς την αίσθηση που σου αφήνει η φωνή των ανθρώπων! Φώτα! Τα φώτα και οι άγνωστοι. Ταιριάζουν αυτά τα δυο.
Ιπποκράτους, Καλλιδρομίου, Βαλτετσίου, λόφος Στρέφη! Λόγια. Λόγια. Λόγια. Στους δρόμους όσα ειπώθηκαν και όσα δεν ακούστηκαν. Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Ομόνοια! Άνθρωποι σε χαρτόκουτες. Χάρτινοι άνθρωποι. Λιώνουν μπροστά στα μάτια της με την ατέλειωτη βροχή!
Δρόμοι! Πόσοι δρόμοι μαζεύτηκαν γύρω της! Μεγάλοι δρόμοι. Άγνωστοι δρόμοι. Άγνωστοι άνθρωποι. Χάνεται. Βρίσκεται. Βρίσκει. Χάνει. «Μόνο μη βάζεις ταμπέλες. Ήθελα και ήρθα. Χωρίς το φόβο ότι μεγάλωσα. Με μόνη επιθυμία εκείνη την τρέλα.»
Πού σταματά η ζωή; Που αρχίζει ο θάνατος; Η ζωή τελειώνει; Αρχίζει; Ζει; Τρία γράμματα. ΖΕΙ! Τα πιο σημαντικά. Μου ορκίζεται! Τη βλέπω πως βγήκε από το καλούπι που της επέβαλλαν και χαίρομαι. Δεν είναι για καλούπια!
Μια ευθεία. Δυο στροφές. Βρέχει. Ιούνιος. Είναι γεμάτη. Την ξέρει. Τον ξέρει. Κάπου αλλού. Δεν έχει σημασία. Δε θέλει πια να τα εξηγεί όλα. Τόσα χρόνια αυτό έκανε. Από πότε; Από τότε που της είπαν ότι μεγάλωσε.
Ποια είναι; Πού είναι; Σε ποιο μήνα ξεχάστηκε; Βρέχει Ιούνιο μήνα. Σηκώνει τα μάτια ψηλά. Όμορφα εκείνα τα ακροκέραμα! Αγάλματα, δρόμοι, χάρτινοι άνθρωποι! «Προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας!» Ποιος πρόσεξε ποτέ εκείνο το κενό; Μια Ινδή απέναντι την κοιτάζει. Της χαμογελά. Ανταποδίδει. Φτάνει στο μεγάλο λιμάνι. Μια θάλασσα ήρεμη. Ο ουρανός καθαρός. Καθάρισε το μέσα της. Μια μικρή ελευθερία φώλιασε στο μυαλό της. Κοιτάζει το μεγάλο πλοίο. Την κοιτάζει κι αυτό.
«Να γνωρίζονται οι άνθρωποι,» μου λέει. «Να εμπιστεύονται τους άλλους. Οι δρόμοι οι άγνωστοι μπορεί να σε οδηγήσουν σε φωτεινά περάσματα μέσα σου. Να μάθεις ποιος είσαι! Λίγο το ‘χεις αυτό; Εκείνο το ξά σου! Φιλοσοφία ζωής! Να μας αφήνανε στην εξουσία μας. Στο θέλω μας. Αυτό κρατώ πιο πολύ από όλα. Κι ας μας βγει και σε κακό. Να πάρουμε την ευθύνη εμείς! Να μη φοβηθούμε!»
Να μη φοβηθούμε! Αυτό κρατώ κι εγώ από εκείνη την τρέλα της πιο καλής μου φίλης! Που επέστρεψε στο παιχνίδι! Που δε φοβήθηκε να πάρει το ρίσκο. Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να ‘χει την εξουσία να αποφασίζει για τη ζωή του χωρίς φόβο…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.