Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους αγαπάς άπειρα. Σε δένουν εκείνα τα χρόνια της έντονης όσφρησης, της κανέλας, του γιασεμιού, του ούζου. Σε τραβάνε σα μαγνήτης οι σκέψεις της αθωότητας μιας εποχής έγχρωμης που καμιά φορά νιώθεις πως ξεθωριάζει. Οι υποχρεώσεις, οι οικογένειες, τα παιδιά, οι δρόμοι με τις ευθείες. Οι άνθρωποι χάνονται. Οι άνθρωποι χάνονται προσωρινά. Οι άνθρωποι συναντιούνται πάλι. Κι έχουν τόσα να πουν.
Είχε μισό φεγγάρι και μια μελαγχολία αυγουστιάτικη. Στην πλατεία ενός χωριού. Καρέκλες στοιχισμένες ολούθε, μυρωδιά από βασιλικούς, δροσερό αεράκι. Τα αδιέξοδα δράματα μας παραμερίζονται μπροστά στον ουρανό. Ο γητευτής των άστρων, ο Μιχάλης, είχε τόσα πολλά να διηγηθεί. Τόσες ιστορίες με καθυστέρηση χιλιάδων χρόνων. Δεν είμαστε μόνοι στη συμπαντική μοναξιά μας! Οι συμπαντικές αποστάσεις ασφαλείας. Σαν τις σχέσεις των ανθρώπων. Απέχουμε έτη φωτός ο ένας από τον άλλο. Με κάποιους όμως, λίγους, ακουμπάμε τα χέρια και δεν παρεμβάλλεται ούτε ένας κόκκος άμμου.
Μισό φεγγάρι και μια μελαγχολία αυγουστιάτικη. Η άτιμη η ζωή που σε ξαφνιάζει! Και όλα τα άστρα και τα νεφελώματα και οι πλανήτες θεατές να χειροκροτούν και ξεδιάντροπα γελούν με τις χωμάτινες ανάγκες μας. Κι όμως απέχουν έτη φωτός! Χιλιάδες χρόνια! Κι εσύ κλαις για ότι μεγάλωσες κι έχεις ζήσει μισή ζωή κι αυτή κλειστή και στενάχωρη και στριμωγμένη κι επικίνδυνη.
Βρήκαμε ένα όμορφο, παράμερο πεζούλι με λιγοστό φως. Περιμέναμε το φεγγάρι. Ανάψαμε τσιγάρο. Κάποτε συγκατοικούσαμε. Εποχή των ερώτων. Εκείνη είχε επέτειο γνωριμίας. Σαν εκείνο το βράδυ, είκοσι χρόνια πριν! Παιδιά ήμασταν. Πόσο μακριά φαινόταν η συνέχεια! Ανυποψίαστα αφελείς! Ανυποψίαστα ρομαντικοί! Είπαμε για τους αγαπημένους μας! Τους λατρεμένους συνοδοιπόρους με τα μυστικά τους περάσματα. Τα ζόρια και τις ανασφάλειες, τη δειλία μας για όσα κρύψαμε από φόβο, την ανάγκη μας να μη ζήσουμε άλλους χωρισμούς, να μη ζήσουμε κι άλλους μικρούς θανάτους που πονάνε και σπάνε τις χορδές μέσα μας. Λίγο πιο πέρα μια μπάντα έπαιζε Χατζηδάκι. Οι σημαντικοί μας άνθρωποι! Ξέρεις πόσες γύρες μπορείς να κάνεις και να μη βρεις ποτέ κανέναν; Είναι εκείνοι που σε πονάει το δικό τους βάρος, το σακί που κουβαλούν, ο σταυρός που γέρνει τους ώμους, που σκύβουν και πέφτουν στη γη. Και πέφτεις κι εσύ και φωνάζεις μόνο «κουράγιο»! Δεν είσαι μόνος!
Ένα τηλεσκόπιο μας φλέρταρε με θράσος. «Έλα να δούμε τον Κρόνο με τα δαχτυλίδια». Βάλαμε το μάτι σ’ εκείνη τη μικρή οπή, τη σκοτεινή. Περιμέναμε λίγο να καθαρίσει το τοπίο. Όλα θέλουν το χρόνο τους. Μου χαμογέλασε ο Κρόνος, μου ‘κλεισε το μάτι πονηρά. Εκείνος ήξερε όλα τα μυστικά. Χαμογέλασα κι εγώ με εκείνη την πονηριά της αθωότητας. «Πόσο χρονών είμαστε; Δε θα μεγαλώσουμε όσο μπορούμε και δίνουμε φιλιά στα κρυφά, στα σκοτεινά δρομάκια. Όσο κυνηγάμε τη σκιά μας, όσο μετράμε άστρα».
Έχει η ζωή κάτι καραβοτσακίσματα! Έχει η ζωή κάτι πισωγυρίσματα! Έχει η ζωή ετεροχρονισμένες ανάγκες! Έχεις και άστρα όμως και πλανήτες και νεφελώματα και αγάπες και έρωτες και μυστικά στενά περάσματα που σε βγάζουν στα άλλα, τα απόκοσμα, τα συμπαντικά, στα σημαντικά!
Το έργο παίζεται σε πολλές αίθουσες! Εσύ διαλέγεις που θα πας…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.