Οι υποψήφιοι φοιτητές περιμένουν…
της Μαρίας Βενιανάκη
Στις μέρες μας, είναι μόνο ένας αναρτημένος αριθμός , ούτε καν ονοματεπώνυμο, στον γκρίζο τοίχο ανακοινώσεων κάθε σχολείου .
Δίπλα στα grafity που έφτιαξαν μόνοι τους , έτσι για να...
Θέλω παιδιά, σε ένα σχολείο χωρίς… μάσκες
Ραγισμένο το θολό τζάμι που με εμποδίζει να σας μιλήσω. Δύσκολη η ανάσα μου, δακρυσμένα τα μάτια μου από τη μάσκα που πρέπει να φορέσω… Μαυρισμένη η ψυχή μου για το χαμένο χρόνο... Ίσως γιατί πάντα σας δίδασκα ...
Οίκος αντοχής
Μύριζε θυμάρι, ρίγανη. Μύριζε βουνό. Μύριζε αλληλεγγύη, συλλογικότητα, αγώνα, επανάσταση. Η καθημερινή επανάσταση που ξεκινάει από μέσα μας. Να λες και να εννοείς. Να λες και να πράττεις. Μύριζε εντιμότητα. Μύρ...
Τώρα θα δούμε, τα λεφτά μας τι αγοράζουν *
Μια τσάντα κρεμασμένη στην πόρτα του. Είκοσι αυγά φρέσκα. Από έναν άγνωστο. Ένα τάπερ με μοσχαράκι κοκκινιστό δεμένο στην μπαλκονόπορτα. Δυο σοκολάτες αφημένες στο περβάζι. Ένα βιβλίο κι ένα σημείωμα πάνω στο τ...
Ένας άνθρωπος που ξέρει να λέει ευχαριστώ
Της Γιάννας Κούκα
Η κίνηση της Μάγδας Φύσσα να βάλει ένα γράμμα στον τάφο του Μανώλη Γλέζου για τον γιο της, να του το παραδώσει, δεν είναι μόνο κίνηση μάνας που έχει χάσει παιδί, είναι πρωτίστως μια κίνηση ...
Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει
Σταμάτησα να μετρώ. Έχω δρόμο πίσω μου. Έχω δρόμο μπροστά μου. Από το σπίτι μου σπάνια βλέπω πια παπούτσια ανθρώπων. Η γειτονιά έχει μια ανησυχητική ησυχία. Μια νεκρική σιγή. Η άνοιξη μας γέλασε. Έδωσε τόσες υπ...
Σ’ αγαπώ πολί
Της Όλγας Βλαχοπούλου
Ο μπαμπάς μου πήγε σχολείο μέχρι τρίτη δημοτικού.
Έπρεπε να δουλέψει. Φτώχεια βλέπετε
Μια ζωή τον θυμάμαι να δουλεύει. Μέχρι που πήρε σύνταξη.
Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα.
Και πιο πο...
Οι άνθρωποί σας γίνανε δέντρα
«Φτου και βγαίνω.»
«Μα που είστε όλοι;» Φώναζε στα παράθυρα και χτυπούσε τις πόρτες Μα κανένας δεν τολμούσε να βγει. Ορισμένοι έβγαζαν τα κεφάλια τους δειλά δειλά στην πόρτα για να παρακολουθήσουν το ανεξήγητο...
Θα περιμένω
Εγώ θα περιμένω ν’ ανοίξουν τα παράθυρα ξανά όχι από λαχτάρα για μια χαραμάδα φως κι ένα λεπτό απομακρυσμένης επικοινωνίας, αλλά για να αεριστεί το σπίτι με ήλιο και φασαρία όσο εμείς θα λείπουμε εξερευνώντας τ...
Ημερολόγιο καραντίνας, ημέρα 6η
Κυριακή 15 Μαρτίου 2020, ώρα 10:30 μ.μ
Η μακρύτερη διαδρομή μου λίγα μέτρα. H απόσταση από το σπίτι ως τους κάδους των σκουπιδιών. Η νύχτα είναι απόκοσμη, μια ησυχία νεκρική, ακούγεται μόνο το θρόισμα των...
Όσοι αντέξουμε
Τώρα που “μοιάσαμε” μπροστά σε ίδια ζόρια,
γιατί κι εσύ κι εγώ άνθρωποι ξεχάσαμε πως είμαστε,
τώρα θα με στηρίξεις;
Τώρα που δε συναντιόμαστε στους δρόμους
αλλά στις αγκαλιές εκείνων που παραμελούσαμε,
τώρ...
Δε μπορούσε να μας πιάσει ένας ιός της αγάπης;
Δεύτερη μέρα μέσα, καθιστικό, υπνοδωμάτιο, κουζίνα, ντύνομαι, στολίζομαι, βάζω μάσκαρα, ρουζ, πιάνω βιβλίο, βλέπω ταινία, μιλάω στο τηλέφωνο.
Καθαρίζω το σπίτι, κατεβάζω κατσαρόλες, πιάτα, σιδερώνω τα σιδερω...