Οδηγώ και τραγουδώ. Θαρρώ πως χαμογελώ κιόλας. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη του αυτοκινήτου. Έχω λόγο. Εδώ και μέρες δε νιώθω εκείνη τη γροθιά στο στομάχι. Εδώ και μέρες δεν είμαι το παιχνίδι που το πέταξαν στο πάτωμα. Σου χρωστώ για τα χαμόγελα. Σου χρωστώ λέξεις. Δεν έχω να γράψω για χαμένους. Δεν έχω να γράψω για εκείνους που δεν αντέχουν τη ζωή. Ποιος; Εγώ! Που έψαχνα τα ανεκπλήρωτα σαν τη μόνη επιλογή! Που έπρεπε να έχω απλήρωτους λογαριασμούς με την ευτυχία!
«…Ξέρεις πόσο πολύ είναι για μένα οι λίγες στιγμές μαζί σου;» (Γιώργος Σεφέρης)
Ζεσταίνω τις λέξεις μου. Λειαίνω τις γωνίες, τις εσοχές. Δεν αφήνω ούτε μια στιγμή να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια. Ξυπνώ το πρωί κι έχω ένα λόγο. Νομίζεις πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν; Θαρρείς ότι είμαστε με τους πολλούς; Κάθεσαι δίπλα μου στο μικρό καναπεδάκι. Κοίτα σύμπτωση! Κι οι δυο αγαπάμε να στριμωχνόμαστε. Μη μας δώσεις άπλα! Θα χαθούμε! «Έναν άνθρωπο να ακουμπήσεις την ψυχή σου.» Πόσο σπουδαία κουβέντα! Αυτό δεν ψάχνουμε σε όλη μας τη ζωή;
«Να είμαι μαζί σου και να μην είμαι μαζί σου είναι ο μόνος τρόπος που διαθέτω για να μετρώ τον χρόνο.» ( Χόρχε Λουίς Μπόρχες)
Αγαπώ τα κουτιά σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαριτωμένο από κουτιά που σπάνε μέσα στο μυαλό σου. Τα στραβά δόντια που εσύ μισείς, τον αυτοσαρκασμό και την αμηχανία σου, όταν ακούς κάτι όμορφο. Τα γράμματα και τα ποιήματα που διαβάζεις τα πρωινά, πριν ακόμα πιεις τον καφέ σου. Τον τρόπο που ξύνεις τις μνήμες σου και μου ομολογείς κομμάτια δικά σου. Τα ξέφτια που νομίζεις πως κουβαλάς από την παιδική σου ηλικία. Αγαπώ τις κουρελούδες! Είναι από ξέφτια. Δες πόσα χρώματα και σχέδια φτιάχνουν!
«…Όλον αυτό τον καιρό που απουσιάζω από κοντά σου δεν πέρασε ούτε μια νύχτα που να μη σε ονειρεύτηκα…» (Θοδωρής Γκώνης)
Τώρα πια έχω ένα ξέφωτο στο μυαλό, όταν σε συναντώ. Μια ησυχία που φωλιάζουν οι σκέψεις μου. Δε φτύνω αίμα, δεν καταπίνω τις λέξεις. Δε φοβάμαι πια. Ξέρεις τι είναι να μη φοβάσαι; Εγώ τώρα έμαθα. Κι αν νομίζεις πως έτσι είναι οι παγωμένοι άνθρωποι, πόσο λάθος κάνεις! Δεν έχουμε να ζητιανέψουμε κανένα μέλλον! Να ακουμπάς την ψυχή σου σε έναν άνθρωπο σημαίνει να βρεις ένα συμπολεμιστή. Να χρωστάς ευγνωμοσύνη στη ζωή που δεν έχεις κόμπους στο λαιμό, που βγαίνουν οι λέξεις καθαρές και ατόφιες, που τα θραύσματα από το χτες δε σε πληγώνουν, δεν αιμορραγείς, δεν πονάς! Να ανοίγεις τα μάτια και να νιώθεις χορτάτος!
«Αν με δεις σε κάποια απ’ τις σκέψεις σου, αγκάλιασέ με γιατί σε πεθύμησα.» (Julio Cortázar)
Ανοίγω την πόρτα. Στέκεσαι και χαμογελάς. Κάτι θέλεις να μου δώσεις. Δε με νοιάζει το αύριο. Για τώρα δε νιώθω πια σαν χάρτινη βάρκα που πλέει απροστάτευτη. Είσαι ό,τι καλύτερο σ’ αυτό το φθινόπωρο. Για το χειμώνα θα μιλήσουν κάποτε οι ζωές. Αθόρυβα, αβίαστα, ανθρώπινα. Αγκαλιές σιωπής!
«…Όπου μ’ άγγιζες πονούσα. Όπου δε μ’ άγγιζες πονούσα.» (Τίτος Πατρίκιος)
Υ. Γ. Εγώ η απαισιόδοξη για πρώτη φορά γράφω για την ομορφιά της συνύπαρξης. Όταν σου κρατούν το χέρι δεν πεθαίνεις… Αν πάω να το σκάσω, μη με αφήσεις. Πιάσε με από τη ζακέτα. Το έκανε η μάνα μου όταν ήμουν παιδί κι έπιανε πάντα. Κι ύστερα τύλιξε με στο κασκόλ σου. Όπου έχει ζεστασιά, μένω…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.