Γράφει η Ευτυχία Συντυχάκη
Πάντα της άρεσε το όνομά της. Επειδή ήταν διαφορετικό και προσέδιδε πιστεύω μια δροσιά όποτε εμφανιζόταν. Της πήγαινε το όνομά της. Προτιμούσε βέβαια να την είχαν ονομάσει «Εσθήρ». Για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το αστέρι. Ένιωθα λίγο χαζή που την ρωτούσα κάθε φορά τι σημαίνει. Πάντα με κοιτούσε μέσα στα μάτια και μου απαντούσε, σαν να απαντάει σε μαθητούδι που όλο μπερδεύεται και έχει συνεχώς τις ίδιες απορίες.
Γελούσαμε πολύ με τη Δάφνη. Για όλα. Και μιλούσαμε πολύ. Όχι μόνο επιφανειακά. Με νοιαζόταν, μου έλεγε ιστορίες από τη ζωή της, δεν ήθελε να επιτρέπω σε κανέναν να με στεναχωρεί ή να με θεωρεί κάτι λιγότερο από αυτό που άξιζα. Απορούσε πώς με τόσες φωνές για τις επιλογές που έχω κάνει δεν της είπα ποτέ «Άι σιχτίρ». Δεν το είπα ποτέ γιατί ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να το κάνω. Ήξερα ότι τα λέει από την καρδιά της. Ότι δεν ήθελε να περάσω άσχημα όπως είχε κάνει εκείνη. Κάθε μας συνάντηση ήταν σαν ένα γκρουπ therapy που όταν δεν συνέβαινε, μας έλειπε.
Πολύ πριν μπούμε σε καραντίνα, ένα μεσημεράκι Πέμπτης με παίρνει τηλέφωνο. «Που είσαι», με ρωτάει, «Έρχομαι να σε πάρω, για μια διαφορετική βόλτα», μου λέει. Όντως 10 λεπτά αργότερα ήταν εκεί που της είχα πει, μπαίνω στο αμάξι και ρωτάω που θα πάμε. Θα δεις, λέει!
Στην θέση του συνοδηγού, δηλαδή στα πόδια μου, υπήρχε ένα μπουκάλι. «Άνοιξέ» το, μου λέει και «διάβασε το γράμμα που έχει μέσα». Την ρώτησα αν ήταν σίγουρη και μου είπε ναι. Ξεκίνησα να διαβάζω και ένιωσα λέξη-λέξη όσα έγραφε στο γράμμα. Ήξερα ποιος ήταν ο παραλήπτης του μπουκαλιού αλλά συνέχιζα να μην καταλαβαίνω τι θα κάνουμε με αυτό. Με πήγε σε ένα μέρος που ήταν πάνω σε δρόμο και βλέπαμε στο πέλαγος. Είχα περάσει πολλές φορές από εκεί αλλά δεν είχα σταματήσει ποτέ. Ήταν μαγικά. Μια τρομερή ανάσα στο μεσημέρι της Πέμπτης μου λίγο πριν ξεκινήσω να τρέχω στα μαθήματά μου.
Εισπνέαμε οξυγόνο και νιώθαμε πλήρης. Μια ελευθερία. Κάπως ανείπωτη. Χαμογελούσε για το εγχείρημα που θα κάναμε. Δεν την ένοιαζε τι θα απογίνει το μπουκάλι. Ήθελε να το παρασύρουν τα κύματα και όπου το ξεβράσει η θάλασσα. Είχε πολύ αέρα εκείνη τη μέρα. Το πέταξε ξαφνικά στο νερό, με την ευχή να μην σπάσει πάνω σε κάποιο βράχο. ‘Ήθελε κάποιος να το βρει. Δεν την ενδιέφερε ποιος, αρκεί αυτός που θα το έβρισκε, να το πήγαινε στον παραλήπτη του.
Είχαμε πάρει και καφέ εκείνη τη μέρα. Και εγώ που πάντα μετά τις 12 πεινάω, κάτι να τσιμπήσω για να μην παραπονιέμαι. Μόλις μπήκαμε στο αυτοκίνητο, αφότου είχε πετάξει το μπουκάλι, την είδα ανακουφισμένη. Σαν να το κουβαλούσε πάνω της χρόνια και τη βάραινε. Τώρα ένιωθε απελευθερωμένη. Και γελούσε. Της φαινόταν τρελό όλο αυτό, για αυτό. Εγώ παρ’ όλα αυτά, το έβρισκα τρελά ρομαντικό για την εποχή. Πρωτοπόρο μη σου πω.
Η χαρά της κράτησε λίγο όμως. Σκεφτόταν ότι ίσως και να μην το έβρισκε κανένας τελικά. Και μετά άλλαζε γνώμη γιατί εκείνη, αυτό που ήθελε, το έκανε. Ήταν ανήσυχη για την τύχη του μπουκαλιού αλλά και ευτυχής που έχει τα κότσια να δημιουργεί μια ζωή διαφορετική σε σχέση με άλλους, ξεκάθαρα δική της, με λάθη και αποφάσεις που την κάνουν να είναι αυτό που βλέπω εγώ σήμερα. Αυτό που βλέπουν οι μαθητές της και τη θαυμάζουν. Αυτό που τους κάνει να την προσέχουν τόσο όσο διδάσκει λογοτεχνία και έκθεση.
Fast forward. Το μπουκάλι ο παραλήπτης το πήρε. Με περίεργο τρόπο αλλά το πήρε. Και έδωσε ένα μάθημα στη Δάφνη. Θυμάμαι να διαβάζω κάπου ότι και η σιωπή απάντηση είναι. Ή όπως το λένε οι νεότεροι, «το να μην παίρνεις κάποιο μήνυμα στο κινητό, πάλι μήνυμα είναι». Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να σταματήσει να τον εξιδανικεύει. Για να τελειώσει ο θαυμασμός που τελικά αδίκως έτρεφε για εκείνον. Ναι η Δάφνη έχει πολλά χρόνια εμπειρίας και είναι πολύ διαβασμένη και σίγουρα όχι κάποια αφελής που θα τα έδινε όλα συναισθηματικά τόσο απλά. Είναι όμως και άνθρωπος. Και οι άνθρωποι, όταν νομίζουν πως αγαπούν κάποιον τόσο πολύ και νοιάζονται, γίνονται ευάλωτοι και οι κρίση τους κλονίζεται. Χάρηκα όμως που συνέβη αυτό. Γιατί μπορεί να έκλαψε, να θρήνησε σχεδόν για κάποιο που πίστευε ότι έχασε, αλλά βρήκε εκείνη. Βρήκε δύναμη και κατάφερε να βγει από αυτό το χτικιό, όπως πολύ σωστά τον χαρακτήριζε ένας μαθητής της. Και ξέρετε τι έγινε τότε; Άρχισε να λάμπει. Άρχισε να τραγουδάει πιο πολύ στο αυτοκίνητο και να χαίρεται με πολύ μικρά πράγματα που ούτε εγώ στις καλές μου μέρες δεν θα σκεφτόμουν. Ήθελε να πάμε στη μαμά της για να με μιμηθεί όπως κουνάω τα χέρια μου καθώς μιλάω και να γελάμε η 3 μας.
Η Δάφνη, ήθελε μια αγάπη όπως του Δημήτρη και της Θεώνης. Της αξίζει μια αγάπη που αντέχει στο χρόνο, στις χαρές, στις δυσκολίες και που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα έχεις κάποιον ή κάποια δίπλα σου να σου κρατάει το χέρι. Μέχρι το τέλος του κόσμου!
Διανύοντας την 2η καραντίνα για φέτος και ευχόμαστε οι περισσότεροι αν όχι όλοι, την τελευταία, η Δάφνη παραδέχτηκε πώς όλοι χρειαζόμαστε κάποιον. Μια συντροφιά. Έναν άνθρωπο να μας μιλάει ερωτικά όταν το χρειαζόμαστε και να μας φροντίζει όταν το έχουμε ανάγκη. Να μπορούμε να γελάμε μαζί, να χορεύουμε, να πίνουμε και να μέσα σε αυτό το μαζί, να νιώθουμε ελεύθεροι. Να έχουμε κάποιον που μας αγαπάει χωρίς να μας περιορίζει και που είναι δίπλα μας χωρίς να μας πνίγει. Τις ωραιότερες μέρες μας μπορεί να μην τις έχουμε ζήσει, αλλά αρκεί που μπορούμε να μοιραζόμαστε σιωπές με όσους αγαπάμε χωρίς να νιώθουμε άβολα. Θα έρθουν στιγμές που θα μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε πάλι, χωρίς φόβο, με περίσσεια αγάπη και μια ευχή να είμαστε υγιείς και να πιστεύουμε πώς πάντα έρχεται φως και καλύτερες μέρες.
*Μας στέλνετε άρθρα σας στο info@3pointmagazine.gr ή στο inbox της σελίδας μας στο facebook
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.