Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Γράφω αυτές τις σκέψεις σε ό,τι έχει απομείνει από το γραφείο των φοιτητικών μου χρόνων. Κάτι τα θυμίζει από τα ξεχασμένα πράγματα που έχουν απομείνει και μοιάζουν να τα τρώει το σαράκι. Τα υπόλοιπα στοιβάχτηκαν σε κούτες και μεταφέρθηκαν στο πατάρι για να δώσουν το χώρο τους στη νέα περίοδο της ζωής μου. Η βιβλιοθήκη αρχίζει να μοιάζει ξένη. Κάθομαι να γράψω σε αυτό το γραφείο για να αναπολήσω την περίοδο της πιο αγνής και αυθόρμητης περιόδου που χαρακτηρίζει κάθε άνθρωπο. Το τακτοποιώ μάλιστα κάθε μέρα ανεξάρτητα από το αν καθίσω να γράψω. Και τι να γράψω άλλωστε; Όλα τα τελευταία γραπτά μου μοιάζουν «εμμονικά» μιας και αφορούν την αναδρομή στο παρελθόν, όπως επίσης και την πάλη με την δυσκολία κατανόησης της υπαρξιακής μας φύσης. Για μισό λεπτό όμως, τελικά αυτά τα θέματα λύνονται ποτέ ή απλά με το πέρασμα του χρόνου συμβιβάζεσαι για να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο ανώδυνο;

Αναρωτιέμαι που πήγαν τα όνειρα της γενιάς μου; Πού πήγαν όλοι αυτοί που ακροβατούσαν ανάμεσα στο παράδοξο του ονείρου και στην ωμή πραγματικότητα; Μήπως στριμώχτηκαν σε μοντέρνα κοστούμια με την αντίστοιχη γραβάτα; Μήπως μεταφράζονται πια στο τυποποιημένο «καλημέρα, πώς είστε;». Μήπως ασφυκτιούν σε αυτή τη γραβάτα που σφίγγει το λαιμό για να τους το υπενθυμίσει;

Αλήθεια πότε συνειδητοποιεί ο άνθρωπος ότι γερνάει; Ποια είναι εκείνη η μέρα που λες «μάλλον γέρασα»; Γιατί όσοι γερνούν αντί να αποθεώνουν το γεγονός ότι έζησαν τόσο καιρό, εκείνοι θρηνούν για τα χρόνια που πέρασαν; Δεν μοιάζει τετριμμένος θρήνος ενός απελπισμένου ανθρώπου;

Αισθάνεσαι μάλλον ότι θα μείνεις για πάντα νέος-α. Νομίζεις μάλιστα ότι είσαι καταδικασμένος στην αιώνια νεότητα μέχρι που σου λένε ότι αρχίζεις να μοιάζεις με τον πατέρα ή την μητέρα σου. Αλλά για να φτάσεις σε εκείνο το σημείο μάλλον προηγούνται αλλαγές, οι οποίες πιθανά είναι ανεπαίσθητες και ίσως διακρίνονται με δυσκολία. Εσύ αισθάνεσαι, όπως αισθανόσουν πάντα, μέχρι που σου επισημαίνουν τις διαφορές οι άλλοι που τις προσέχουν απέξω ή μέχρι που σηκώνονται για να σου παραχωρήσουν την θέση τους στο λεωφορείο. Ακόμη και το γεγονός ότι κάθεσαι μόνος σε ένα παγκάκι βλέποντας τους νέους να διψάνε για δράση και εσύ χαμογελάς με νοσταλγία.

Μήπως η απώλεια μνήμης σε έναν ηλικιωμένο είναι ένας θρίαμβος της ζωής; Χάνεται έτσι ελαφριά και σταθερά για τα μη απαραίτητα. Κανείς δεν ξεχνά να κάνει ποδήλατο, κανείς δεν ξεχνά πως γίνεται το σεξ.

Μετρούσε κάποιος τις σεξουαλικές επαφές που είχε μέχρι τα πενήντα του, μετά σταμάτησε γιατί εκείνες μειώθηκαν τόσο πολύ που πια μπορούσε να τις κρατήσει στην μνήμη του χωρίς να σημειώσει. Το σεξ της μιας νύχτας είναι η παρηγοριά μιας ζωής χωρίς έρωτα καταλήγει ο ήρωας ενός μυθιστορήματος του Gabriel Garcia Marquez, ο οποίος κοντά στα 100 του χρόνια αποφάσισε να κάνει σεξ με μία έφηβη παρθένα  ως δώρο στον εαυτό του. Μέχρι που συνειδητοποίησε ότι βρίσκεται στο χείλος του θανάτου, όχι από γηρατειά, αλλά από έρωτα. Δεν είχε ερωτευτεί ποτέ μέχρι τότε. Τελικά, δεν έκανε σεξ με τη νεαρή έφηβη αντίθετα, πήγαινε και πλάγιαζε δίπλα της γυμνός και κοιτούσε το σώμα της όσο εκείνη κοιμόταν.

Η εμμονή των ανθρώπων να κάνουν κάποια πράγματα, το εφήμερο σεξ για παράδειγμα δεν είναι βραβείο που αξίζει σε ένα συγκροτημένο μυαλό. Είναι το αντίθετο, ένα ολόκληρο σύστημα προσομοίωσης που εφεύρει κανείς για να κρύψει την αταξία της φύσης του. Δείχνουμε «λογικοί» για να κρύψουμε τις κακές σκέψεις που κάνουμε, δείχνουμε διαλλακτικοί για να μην  υποκύψουμε στους καταπιεστικούς μας θυμούς.

Οι λυγμοί που ακούγονται λοιπόν, δεν αφορούν το φυσικό θάνατο (που είναι το σίγουρο), αλλά το θάνατο της ψυχής μας τα χρόνια που είχαμε μια ευρύτερη αντίληψη για τη νεότητα, μέχρι που συνειδητοποιούμε ότι προσπαθούμε μία ολόκληρη ώρα να ντυθούμε για να βγούμε έξω και να νιώσουμε ταπεινωμένοι από το γεγονός ότι οι νέοι μοιάζουν πανέμορφοι, ενώ έκαναν δύο λεπτά για να ετοιμαστούν. Είναι η ταπείνωση της αμφισβήτησης να πάμε με τη νόρμα ή ίσως (για κάποιους) να είναι ο απελπισμένος απολογισμός του νέου της γενιάς μας που έπνιξε τα όνειρά του στη σφιχτή γραβάτα του μοντέρνου κουστουμιού που φορούσε κάποτε. Τα μοντέρνα κουστούμια κάποτε γίνονται παλιομοδίτικα, ακριβώς όπως και η φθορά του σώματος. Παύουν να την κρύβουν κάποια στιγμή τη φθορά ακόμα και να φορέσει κανείς τα αντίστοιχα μοντέρνα της τωρινής εποχής.

Κάποιες στιγμές πρέπει να βλέπεις τα πράγματα απλά για να αποφύγεις την απελπισία μάλλον. Να δεις τον έρωτα ως ζώδιο στο ζωδιακό κύκλο και να αποφύγεις να τον αναλύσεις ως μία ψυχική κατάσταση.

Σημασία έχει ότι στο μυθιστόρημα, που αναφέρθηκα, ο ήρωας μπλέκει τα δάχτυλά του ανάμεσα στα δάχτυλα της έφηβης κοπέλας που ερωτεύτηκε. Σκέφτηκε, τυλιγμένος με τα δάχτυλα, πως πλέον είναι καταδικασμένος σε έναν ωραίο θάνατο, αφού πρώτα συνειδητοποίησε ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή. Ο έρωτας.

Όλα ξεκίνησαν με τον τίτλο «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» για να καταλήξει σε έναν ύμνο στον έρωτα.

Μήπως τελικά όλα είναι φαύλος κύκλος και ο καθένας αγκαλιάζει την θλίψη του που την αναγνωρίζει στα μάτια των άλλων;

Ο ήρωας αρκέστηκε στην ομορφιά ενός γυμνού κορμιού γιατί μάλλον δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να πεθαίνει κανείς μόνος. Προσπαθεί να πεθάνει ωραία για να παλαντζάρει στην αιώνια μοναξιά που βίωσε σε όλη του τη ζωή. Και δεν είναι κοινωνική μοναξιά και απομόνωση είναι εσωτερική ακόμα και αν περιτριγυρίζεται κανείς από ανθρώπους.

Μοιάζει με μία ύστατη προσπάθεια για να πει στον εαυτό του κάνοντας τον απολογισμό της ζωής του ότι τελικά τα κατάφερε και ερωτεύτηκε.

Μάλλον, όσοι γράφουν για τον έρωτα, το θάνατο και την «μοναξιά» σε όλη τους την ζωή. Καταλήγουν να επιβεβαιώσουν όλους αυτούς τους φόβους που τόλμησαν να αγγίξουν. Έπαιξαν με την φωτιά και «κάηκαν», γιατί κάποια πράγματα δεν απαντιούνται, όσο και να τα αναλύσει κανείς. Εξάλλου, η ηδονή της θλίψης μάλλον τους στοιχειώνει αιώνια.