Αν κάποτε έλεγες σε κάποιον Αθηναίο ότι θα πήγαινες στο Πεδίον του Άρεως για να περάσεις την ώρα σου σίγουρα αυτός θα σε περνούσε για τρελό. Πριν μερικά χρόνια, ακόμα και το πέρασμα από το Πάρκο ισοδυναμούσε με τρέλα. Σήμερα η εικόνα είναι πολύ διαφορετική.
Το Πεδίον του Άρεως κάποτε εστία σκουπιδιών, εγκατάλειψης, ναρκωτικών και πορνείας, τώρα έχει γίνει η αυλή των κατοίκων του κέντρου και κυρίως των ανθρώπων της Κυψέλης, των Εξαρχείων και του Γκύζη, αλλά και περαστικών ή πολλών που μένουν κέντρο αλλά λίγο πιο μακριά.
Η καραντίνα πάλι φαίνεται πως το έβαλε ακόμα περισσότερο.
Το Πεδίον του Άρεως δεν είναι σήμερα απλά ένα Πάρκο ή ένας χώρος πρασίνου, είναι το σημείο συνάντησης των Αθηναίων, το γυμναστήριο τους, το μπαλκόνι που δεν έχουν τα μικρά σπίτια τους, το διάλειμμα από την εργασία τους, ο χώρος ηρεμίας τους, η καθημερινή διαφυγή τους για ένα καφέ και πολλές ανάσες μακριά από την κλεισούρα και τους περιορισμούς. Ένα φάρμακο για τη ψυχική ηρεμία των κατοίκων μιας πόλης που ένα χρόνο τώρα ζει σε έναν διαρκή εγκλεισμό.
Παράθυρο στον εγκλεισμό
Η κυρία Ειρήνη κάθεται σε ένα παγκάκι του Πάρκου με τα δυο σκυλάκια της. Αν και τα πόδια της δεν στην βαστούν, όπως μας λέει, έρχεται καθημερινά εδώ και μια δεκαετία ακόμα και όταν το πάρκο ήταν στα χειρότερά του. «Είναι για μένα μια έξοδος από την φυλακή μου. Μένουμε με τον άντρα μου σε ένα ανήλιαγο ημιυπόγειο στην Κυψέλη. Τον χειμώνα δεν το βλέπει καθόλου ο ήλιος, το καλοκαίρι καίγεται. Έχουμε μια πολύ μικρή αυλή, έτσι φέρνω εδώ τα σκυλιά και εγώ κάθομαι στον ήλιο, ειδικά τέτοιες ωραίες μέρες» αναφέρει.
Το πάρκο για την κυρία Ειρήνη είναι η καθημερινή έξοδό της. Τώρα, λέει, μέσα στην καραντίνα ο κόσμος έχει αυξηθεί «ελάτε να δείτε τι γίνεται τα Σαββατοκύριακα».
Το ίδιος και ο Στάθης, κάτοικος Κυψέλης, που πριν την καραντίνα δεν ερχόταν καθόλου στο Πεδίον του Άρεως, τώρα καθημερινά το περπατά. «Πριν δεν είχα ιδέα για τους χώρους πρασίνου δίπλα στο σπίτι μου. Στην πρώτη καραντίνα ανακαλύψαμε την Αλεπότρυπα, στην δεύτερη το Πεδίον του Άρεως». Τώρα, ο Στάθης στα διαλείμματα από την τηλεργασία του έρχεται εδώ για να κινηθεί, να δει ήλιο και να ξεφύγει. «Το Πάρκο είναι η μόνη διέξοδος να ξεφύγω από τον εγκλεισμό που ζούμε καθημερινά εδώ και ένα χρόνο».
Η «κουλτούρα του Πάρκου» ήρθε για να μείνει
Και ενώ τα καφέ παραμένουν ερμητικά κλειστά, η Φανή και ο Θωμάς, σε μια στάση τους, πίνουν τον καφέ τους καθισμένοι στα γρασίδια του πάρκου. Εξαρχειώτες φοιτητές σπάνια πηγαίνανε πριν σε πάρκα, τώρα καθημερινά παίρνουν ένα καφέ και περπατούν εκεί. «Είναι το μόνο σημείο στο οποίο μπορούμε να κινηθούμε χωρίς περιορισμούς και χωρίς ελέγχους» μας λένε.
Ο Θωμάς μας λέει για τον κόσμο που ολοένα και περισσότερο πηγαίνει στα πάρκα πως «η κουλτούρα του πάρκου δεν ήταν στον Έλληνα ποτέ, αλλά αυτό φαίνεται να αλλάζει».
«Θα ξανάρθετε και μετά την καραντίνα; Τους ρωτάμε. «Φυσικά», απαντούν όλο χαμόγελα. Η κουλτούρα του πάρκου έχει καλά μπει μέσα τους, «είναι πιο ωραίο από το να πας να στριμωχτείς κάπου εδώ κάθεσαι άνετος και έχει και ησυχία» προσθέτουν.
Το ίδιο ισχύει για την Ειρήνη και τη Στέλλα που αντί για να πατήσουν μετακίνηση 2 για ψώνια, σήμερα διάλεξαν την μετακίνηση 6 και το Πάρκο… για να τα πούνε.
Δεν είναι οι μόνες. Η συζήτηση, ο καφές και το περπάτημα παίρνουν και δίνουν στο Πάρκο από νέους και μεγάλους. Ακόμα και οι συζητήσεις των φοιτητών έχουν μεταφερθεί από τα προαύλια των σχολών στα πάρκα με πιο συχνή συζήτηση αυτή της κατάπτυστης αστυνόμευσης των Πανεπιστημίων και του νομοσχεδίου της Κεραμέως.
Τρέξιμο, ασάνες, κρίκετ
«Στο Πεδίον του Άρεως πήγαινα πριν την καραντίνα μια φορά τη βδομάδα για τρέξιμο. Τώρα πάω ακόμα πιο συχνά 3 με 4 φορές την εβδομάδα» μας λέει η Σοφία που μένει στην πλατεία Αττικής. Η Σοφία δεν είναι η μόνη που τρέχει και αθλείται στο Πάρκο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και των φύλων έρχονται εδώ για άθληση μιας γυμναστήρια, στάδια και κέντρα αθλητισμού παραμένουν ερμητικά κλειστά.
Για παράδειγμα, ο κύριος Νίκος από την Κυψέλη με τον μαθητή του έρχονται στο πάρκο και προπονούνται δυο φορές την βδομάδα τουλάχιστον. Μετά το κλείσιμο των γυμναστηρίων το πάρκο έγινε το ιδιότυπο ρινγκ τους.
Λίγο πιο εκεί, στην πλατεία Πρωτομαγιάς, μια παρέα Πακιστανών κάθε Σαββατοκύριακο παίζει κρίκετ – αγαπημένο για αυτούς άθλημα- ενώ πιο εκεί ομάδες παιδιών από την γειτονιά παίζουν μπάλα. Πιτσιρίκια κάνουν ποδήλατα, άλλα σκέιτ, ενώ κάποιοι τρέχουν μανιασμένα ή επιδίδονται σε ασάνες και ακροβατικά στα στρωματάκια τους.
Ένας χώρος να πατήσεις το pause
Η Σοφία πάντως δεν έρχεται μόνο για άθληση στο Πάρκο. Για αυτή ο χώρος λειτουργεί καθαρτικά, ένα μικρό pause από τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης. «Κουράζεσαι με τη διαρκή εγρήγορση και την προσοχή που πρέπει να έχεις. Με το που πατήσεις το πόδι σου στο πάρκο όμως, είναι σαν να κατεβάζεις ρυθμούς, σαν να αναπνέεις καλύτερα και σαν ξαφνικά τα προβλήματά σου να μην φαντάζουν τόσο ισχυρά» μας τονίζει.
Ενώ προσθέτει για το πάρκο και την καραντίνα: «Με έχει βοηθήσει όσο λίγα πράγματα μέσα στην καραντίνα, γιατί σε βοηθάει και σε ηρεμεί το πράσινο και η ησυχία και το ότι δεν βιάζεσαι να πας κάπου. Κάθεσαι με τις ώρες και παρατηρείς τον εαυτό σου και τους γύρω σου, και αυτό βοηθά πολύ στην ψυχική σου υγεία. Και είναι τεράστιο κρίμα που δεν υπάρχουν πιο πολλοί χώροι πρασίνου, ειδικά στην καραντίνα καταλαβαίνεις ποσό πολύ τσιμέντο έχει η Αθήνα».
Ασφαλές αλλά όχι λειτουργικό
Χιλιάδες δέντρα, ανθισμένοι κήποι και ροδώνες, λεωφόροι με αγάλματα και δρόμοι για περίπατο, πλατείες, κέντρα ψυχαγωγίας, παιδικές χαρές, υδάτινες διαδρομές, όλα αυτά μπορείς να τα βρεις πια στο Πεδίον του Άρεως, ελεύθερα.
Το Πάρκο είναι θα λέγαμε πλέον ασφαλές και προσβάσιμο, αλλά δυστυχώς όχι πλήρως λειτουργικό. Μένουν ακόμα πολλά να γίνουν: τα περίπτερα είναι εκτός λειτουργίας, το πράσινο θέλει περιποίηση και μόνιμο προσωπικό (φύλακες, ηλεκτρολόγους, κηπουρούς, τμήμα κηποτεχνίας) που δεν διαθέτει η Περιφέρεια, η οποία έχει μόνο διοικητικό προσωπικό και προσπαθεί να συντηρήσει το πάρκο με εργολαβίες. Κυρίως το Πάρκο ζητά την διαρκή εγρήγορσή μας, και ίσως η κουλτούρα του Πάρκου που γεννάται αυτές τις δύσκολες εποχές της καραντίνας να βοηθήσει.
Προσωπικά, ούτε εγώ πήγαινα στα πάρκα, πριν την καραντίνα. Δεν έβρισκα και λόγο, δεν είχα μάθει βασικά και τον λόγο, μεγαλωμένη στην αστική ελληνική κουλτούρα της καφετέριας και της ταβέρνας. Η καραντίνα με οδήγησε και εμένα στην επανεκτίμηση του δημόσιου χώρου, την αξία του ελεύθερου, του πάρκου στην γειτονιά σου, του πράσινου δίπλα σου, του σημείου συνάντησης όλων των ηλικιών, των τάξεων, των φύλων και των φυλών. Γιατί αυτό είναι που βρήκα στα πάρκα και δη στο Πεδίον του Άρεως, έναν χώρο που δέχεται όλους και δεν ρωτά από που είσαι και τι ζητάς.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.