Τον τελευταίο καιρό δεν ένιωθε καλά. Τον ταλαιπωρούσε ένας πόνος στην πλάτη και μια δυσφορία στην αναπνοή. Αγύριστο κεφάλι καθώς ήταν δεν άκουγε υποδείξεις και συμβουλές από τους άλλους. Όποτε άκουγε τη λέξη γιατρός γινόταν έξαλλος. Είχε κάνει τη δική του διάγνωση. «Μαζεύτηκαν πολλές μαλακίες μέσα μου κι έκατσαν στην πλάτη μου. Τώρα που θα χαλαρώσω λίγο θα δείτε πότε θα τα ξεφορτώσω όλα.»
Μετά από μεγάλη προσπάθεια κάποιος από τους φίλους που ήξερε να τον κουλαντρίσει τον έπεισε να πάει στο γιατρό. Υποσχέθηκε ότι την επόμενη μέρα θα έκλεινε ένα ραντεβού σε ένα παλιό συμμαθητή γενικής ιατρικής πιο πολύ για να κλείσει στόματα και να πεισθούμε ότι θα μας θάψει όλους.
Είχαμε να τον συναντήσουμε μέρες. Ένα βράδυ τον βρήκαμε στο στέκι να πίνει και να καπνίζει ένα πούρο που του είχε χαρίσει ο Γιώργος πριν χρόνια όταν επέστρεψε από την Κούβα. Το φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού. Τον καλησπερίσαμε και προσφέρθηκε να μας κεράσει ένα ρούμι. Ο Στέλιος τόλμησε και τον ρώτησε: «Ρε μαλάκα, τι είπε ο γιατρός;» Δεν ενοχλήθηκε από την ερώτηση αλλά με απόλυτη φυσικότητα απάντησε: «Εσύ τι λες να είπε; Καρκίνος στους πνεύμονες. Μου έδωσε μια θεραπεία και με έστειλε σπίτι. Πρότεινε και μπάνια στη θάλασσα. Φεύγω αύριο για Γαύδο. Πιείτε τώρα να κάνουμε παρέα γιατί θα με δείτε πάλι το Σεπτέμβρη.»
Ξέραμε ότι δεν έλεγε αλήθεια. Γνωρίζαμε ότι η Γαύδος ήταν ψέμα που έπλασε εκείνο το βράδυ μαστουρωμένος από το παμπάλαιο πούρο. Ο μόνος που ήξερε την αλήθεια ήταν ο Γιώργος. Καθόταν δίπλα του στις χημειοθεραπείες και του διάβαζε Μπουκόφσκι. Εμείς όλοι τον φανταζόμασταν σε εκείνη την παραλία να λιάζει το γυμνό κορμί του και να καπνίζει.
Χθες χτύπησε το τηλέφωνο. Είχα μια ανησυχία από το πρωί. Ήταν ο Γιώργος. «Δε σηκώνει το τηλέφωνο. Λέω να πάω από το σπίτι του. Θα έρθεις για παρέα;» Πήγα μαζί του. Χτυπούσαμε τα κουδούνια αρκετή ώρα. Τον καλούσαμε στο τηλέφωνο. Φωνάζαμε δυνατά να μας ανοίξει. Καμιά απάντηση. Τότε ο Γιώργος αποφάσισε να σπάσει την πόρτα. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε.
Τον βρήκαμε ξαπλωμένο στον καναπέ. Φορούσε τα κόκκινα παπούτσια, το τελευταίο δώρο της γυναίκας του λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο. Πάνω στο τραπεζάκι υπήρχε ένα σημείωμα:
«Εντιμότατοι φίλοι μου τσογλάνια,
να με θάψετε με τα κόκκινα παπούτσια. Να πιείτε πολύ, να γελάσετε και να καπνίσετε εκείνα τα πούρα που έχω στο συρτάρι. Μην τολμήσει κανείς να κλάψει. Βάλτε το δίσκο του Νick Cave να παίζει. Δε θέλω εκκλησίες και ψαλτάδες και ωραία λόγια. Δε θέλω μνημόσυνα και λουλούδια.
Να αγαπιέστε και να γαμιέστε!»
Κανείς δεν του έκανε τη χάρη να μην κλάψει…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.