Πενθώ τα χρόνια που έφυγαν και τα άλλα που θα ‘ρθουν με αδειανές καρέκλες και γεμάτα ποτήρια μνήμης «στην υγειά μας». Στην απουσία μετρά λάθος η αγάπη.
Πενθώ τα χαμένα, τα ανείπωτα, τα ειπωμένα, τα χαλασμένα, τα σωστά, τα λάθος, τα δικά σου, τα δικά μου. Να μην ανήκεις πουθενά.
Πενθώ τις σιωπές που δεν είπαμε, δε νιώσαμε, δεν εμπιστευτήκαμε, δε γυρέψαμε. Στις σιωπές χτίζεται ο έρωτας.
Πενθώ για τα ψίχουλα που μου πέταξαν και νόμιζα πως χόρτασα. Επαίτης μιας ανάγκης από τη γέννηση μου.
Πενθώ τις ηρωικές μας επαναστάσεις στη νιότη με γαρύφαλλα και ρόδα και κόκκινες σημαίες. Το μέσα μας πέθανε σε πλατείες ανήλιαγες.
Πενθώ για τα ξύλινα πόδια μας που έφαγε το σαράκι, για το μαρμαρωμένο χαμόγελο μας που πέτρωσε καρδιές κι έδωσε ψεύτικες αλήθειες. Αγύρτες της ανάγκης όλοι μας.
Πενθώ για την ασχήμια μας, καθρέπτης ο ένας του άλλου, με παραμορφωμένες όψεις και πρόσωπα σκοτεινά και μίζερα. Τίποτα δεν είδαμε.
Πενθώ τα τρένα που έφευγαν και ούτε μια φορά δεν κατάφερα να με πείσω να μπούμε μέσα για εκείνο το ταξίδι. Πού πήγαν, μωρέ; Πού πήγες κι εσύ έτσι μόνος;
Πενθώ τα λουλούδια που άφησα να μαραθούν κι ας υποσχέθηκα πως πάντα θα τους μιλώ. Σαν την καρδιά μου που μαράθηκε κι αυτή.
Πενθώ τις στιγμές που στάθηκες δίπλα κι εγώ σε έστειλα απέναντι μονάχο και απροστάτευτο να σκύβεις το κεφάλι και να προσκυνάς το χώμα. Ο ουρανός πάντα σε δυσκόλευε.
Πενθώ που απαίτησα να μ’ αγαπούν μόνο τις νύχτες κι ύστερα απάτησα όλα μου τα όνειρα και κιότεψα σαν είδα το φως. Το να μη σ΄ αγαπούν το συνηθίζεις εύκολα. Το να σ’ αγαπούν σε κάνει να το βάζεις στα πόδια. Φευγιό. Μόνο φευγιό είδα.
Πενθώ για σένα που δεν έμαθα ποτέ τι ήσουν, αν ήσουν. Τις νύχτες νόμιζα πως πάντα μόνο μέσα στη φαντασία μου υπήρξες, αέρας και φωτιά και νερό. Χώμα πουθενά. Πηλός σπασμένος.
Πενθώ για μένα που ήθελα να είμαι αόρατη, άυλη, άοσμη, ανύπαρκτη. Και δε βρέθηκες ένας να μου εξηγήσει πως η αγάπη θέλει φως και λάμψη και καθαρούς ουρανούς. Κι εγώ με μαγκωμένη καρδιά έκτισα κλουβιά και φυλακές.
Πενθώ τούτη την ώρα που δε θα ξανάρθει με όλα τα ναυάγια και τις ναυαγισμένες αγκαλιές που αποχαιρετώ πέφτοντας στα πόδια σας για να μετρήσω τα χιλιόμετρα που έκανε ο καθένας μονάχος του, πεινασμένος, διψασμένος και δεν ανταμωθήκαμε σε κανένα ξέφωτο, μα μας πήρε η νύχτα και μας πέταξε στα άγρια σκυλιά του κόσμου τούτου…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.