Η σιωπή της απουσίας σου είναι εκκωφαντική. Προσπαθώ να κλείσω τ’ αυτιά μου, προσποιούμαι πως δεν την ακούω, μα δεν τα καταφέρνω. Είναι μια τρέλα, μια επαναλαμβανόμενη σιωπή, ένα ψυχικό ουρλιαχτό. Μου θυμίζει ε...
Εδώ και μέρες δεν έχω μάτια. Δεν έχω αυτιά. Δεν έχω σώμα. Σαν άδειο παλτό σε κρεμάστρα με περιφέρω πότε από εδώ και πότε από εκεί. Ποιο είναι το εδώ μου; Ποιο είναι το εκεί μου; Δεν ενοχλώ τις λέξεις μου. Τις α...
Είχα χρόνια να σε δω κι ας μέναμε στην ίδια πόλη. Ένα καιρό μοιραστήκαμε και το ίδιο σπίτι κι ύστερα εσύ γύρισες στα πάτρια εδάφη κι εγώ άλλαξα σπίτι.
Αλήθεια, είχα πολλά χρόνια να σε δω. Κάπου χαθήκαμε, μπε...
Τις τελευταίες μέρες τα κανάλια βουίζουν με την υπόθεση παιδεραστίας που αποκαλύφτηκε χάρη στη δράση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Σπάνιο το να δώσω εύσημα σε κάποιο όργανο του κράτους -που συνήθως είναι ...
Ι
Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα
με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή
και μ' ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου
Νησί που κανείς σεισμός
δε θα σε καταπιεί
μακρύ σαν...
Συνήθως η φωνή του χάνεται στον θόρυβο του μετρό, ως ένα ακόμη ήχος της πόλης. Αυτή ήταν μία από τις λίγες φορές που κάποιος του έδωσε σημασία. Κι ενώ όλα τα μεγάφωνα του απευθύνονταν, σχεδόν όλοι οι άλλοι σιωπούσαν.
Μέσα σε ένα κόσμο που μιλάει συνεχώς, και που τίποτα δεν λέει, ένα βουητό φτάνει στα αυτιά μου και με αποσυντονίζει. Κάτι βράζει μέσα μου. Φοβάμαι πως αν δεν το βρω σύντομα θα εξατμιστεί. Ό,τι και να ‘ναι.
Αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνοντας η πανοπλία μας γίνεται άφθαρτη από τις αγγυλώσεις, τα πείσματα και τους εγωισμούς. Ακόμη και μέσα σε μια πανοπλία, το σώμα φθείρεται από την έλλειψη του αέρα.