Μια τσάντα κρεμασμένη στην πόρτα του. Είκοσι αυγά φρέσκα. Από έναν άγνωστο. Ένα τάπερ με μοσχαράκι κοκκινιστό δεμένο στην μπαλκονόπορτα. Δυο σοκολάτες αφημένες στο περβάζι. Ένα βιβλίο κι ένα σημείωμα πάνω στο τραπεζάκι της αυλής. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, ένα ποίημα, ένα κείμενο. Τα δώρα των ανθρώπων αυτές τις μέρες. Πόσο ακριβά, πολύτιμα, ουσιαστικά, ανθρώπινα!
Δίνουμε όλοι τη μάχη μας. Την προσωπική μας μάχη. Πρέπει να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας. Να καταχωρήσουμε στο μπαούλο της ψυχής μας τις ήττες μας, να πενθήσουμε για όσα είχαμε δεδομένα και κτήμα μας και τα χάσαμε. Έχει μια θλίψη από μόνο του όλο αυτό. Αστήρικτοι στον αέρα. Ταξιδιώτες στην ίδια βάρκα. Οι μέρες μάς δικάζουν ερήμην μας.
Να ξαναγίνουμε δέκα. Να μάθουμε πάλι να αγαπάμε γιατί έτσι, να κρατιόμαστε από το χέρι, να μοιραζόμαστε τη σοκολάτα μας, να χαρίζουμε τα παιχνίδια μας, να ακούμε το φίλο μας, να τσακωνόμαστε, να φωνάζουμε, να μουτρώνουμε για πέντε λεπτά κι ύστερα πάλι να αγκαλιαζόμαστε, να λέμε σ’ αγαπώ, θέλω να γίνεις φίλος μου, θέλω να ζήσω μαζί σου για πάντα και να είναι ένα πάντα τόσο για πάντα που να μη μπορεί καμιά φυσική νομοτέλεια να το αλλάξει.
Δίνουμε όλοι τη μάχη μας. Και πενθούμε. Κηδεύουμε τις σταθερές μας. Θρηνούμε τη λάθος θεώρηση της ζωής μας. Φοβόμαστε αυτά που κάποτε αγαπούσαμε. Δε μας βγαίνουν πια τα όνειρα μας. Είμαστε μόνοι, όχι από επιλογή. Τα βράδια ονειρευόμαστε τους συνταξιδιώτες μας, τα αγαπημένα πρόσωπα, τους σημαντικούς μας.
Να ανοίξουμε πάλι την καρδιά μας. Να πούμε αλήθειες, συγνώμες, να συγχωρέσουμε, να χωρέσουμε μαζί, να δώσουμε τα χέρια, δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, τίποτα να διεκδικήσουμε διαφορετικό από τη ζωή μας, κι ας είναι η ζωή που μας απομένει μια παρέα, ένα τραγούδι, μια αγκαλιά, μια μεγάλη υπόσχεση ότι θα αγαπηθούμε αλλιώτικα.
Τώρα ζητιανεύουμε μέλλον, αναπολούμε το παρελθόν, μα είναι η πρώτη φορά που ζούμε στο τώρα και κάνουμε σχέδια της μιας μέρας. Να ξυπνήσουμε, να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, να βεβαιωθούμε πως είναι όλα καλά, να ρωτήσουμε αν χρειάζονται κάτι, αν έχουν ανάγκη μια σκέψη μας. Κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος. Να πούμε λέξεις αληθινές, παρήγορες, όμορφες. Να θυμηθούμε ότι δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό. Μονάχα να μην το ξεχάσουμε πάλι όταν όλο αυτό τελειώσει. Γιατί τότε όλος ετούτος ο Γολγοθάς δε θα έχει φέρει καμιά ανάσταση! Η επανάσταση μας σήμερα είναι να ενδιαφερθούμε ο ένας για τον άλλο από το σπίτι μας. Αύριο θα δώσουμε έναν άλλο αγώνα.
*Ο τίτλος από στίχο του Οδυσσέα Ιωάννου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.