Χτύπησες το κουδούνι
Χτύπησες το κουδούνι. Ούτε τηλέφωνο, ούτε μήνυμα. Κρατούσες στα χέρια ένα σοκολατένιο λαγό και ένα κερί με ροζ κορδελάκι. Φορούσες σκούρο μπλε πουκάμισο, τζιν παντελόνι, camper παπούτσια. Θυμόσουν ότι κάποτε εί...
Στον ουρανό της οδού Μπουκουβάλα
Πέρασε να σας πάρει εσάς το αερόστατο;
Τα πανιά του είναι πορτοκαλί και φτιαγμένα απ' τις τέντες στα μπαλκόνια
Τα σκοινιά που το τιθασεύουν, σφιχταγκαλιάζουν κάθε δρόμο στην πόλη, δίνοντας φως στα πιο απόκρ...
Βαλτετσίου ένα τέταρτο πριν τη σιωπή
Βαλτετσίου ένα τέταρτο πριν τη σιωπή. Οι δρόμοι στεγνώνουν από βήματα, οι τελευταίοι περπατούν βιαστικά. Δυο κοπέλες συζητούν για κάτι. Δεν κρατούν λουρί για σκύλο, πρέπει να επιστρέψουν γρήγορα. Πρέπει να προλ...
Μάσκα 19
Ο έρωτας λένε έρχεται στην ζωή σου εκείνη την στιγμή που δεν τον ζητάς. Έρχεται και με τα βέλη του, χτυπάει την καρδιά σου. Αυτό συνέβη και στην δική μας περίπτωση. Κοιτάζω το παράθυρο, ο καιρός συννεφιασμένος ...
Γράμμα ενός παιδιού από το Καρά Τεπέ
Και θα με λέγαν Ιόλη και Γωγώ και Σταυρούλα
Και θα πήγαινα σχολείο κανονικά χωρίς να παλεύω ανάμεσα σε Χ και ψ και ο και r και f και z.
Και θα είχα μαμά και θα είχα μπαμπά.
Και σε κάποιο σύμπαν παράλληλο θα ...
Deliver me
Μερικές φορές σκέφτομαι πως, αν ποτέ κάνουμε παιδιά και με ρωτήσουνε πώς ένιωθα κλεισμένος στο σπίτι μου την εποχή της καραντίνας, δεν θα έχω τι να τους απαντήσω. Θα τους πω μονάχα, ότι εγώ στην καραντίνα δεν...
Πάνω σ’ ένα σπίτι που έκρυβε για χρόνια τη ψυχή του
Στο δοκάρι που στηριζότανε μια στέγη, κάνει στάση ένα πουλι. Μετέωρο στην πραγματικότητά μας. Σ' ένα σπίτι που έκρυβε για χρόνια τη ψυχή του και τώρα την παραδίδει χωρίς επιλογή σε βλέμματα που βρίσκονται ψηλότ...
Ο Δεκέμβρης έχει πολύ βράδυ. Έχει όμως και φως
Ο Δεκέμβρης έχει πολύ βράδυ. Έχει όμως και φως.
Δώδεκα χρόνια μετά συγκινούμαι πολύ. Με τ' όνομα του Βασίλη Μάγγου στο πανό. Με τον πατέρα που έχει αγκαλιά την κόρη μπροστά στο μνημείο. Με το όρθιο τριαντάφυ...
Η ασυνόδευτη γιαγιά μου
Εννιά χρονών ήταν η γιαγιά μου όταν έγινε η μεγάλη σφαγή της Σμύρνης. Δυο μέρες πριν, την είχε πάρει μαζί του στη Μυτιλήνη ο νονός της, στρατιωτικός γιατρός, και γλίτωσε εντελώς τυχαία από τον αφανισμό.
Εννι...
Πεθύμησα να μην πεθυμώ
Πεθύμησα να πάω σινεμά, θέατρο, να φιλιούνται οι ηθοποιοί με πάθος, να αγκαλιάζονται, να μη φοράνε μάσκα στο στόμα, να μη φοβούνται να μιλήσουν για το πάντα.
Πεθύμησα ένα ταβερνάκι, Σεπτέμβρη σε ένα χωριό, μ...
Τα ζώα είναι ό,τι μας απέμεινε από τον Παράδεισο
Γράφει ο Πέτρος Κατσάκος (Αυγή)
Λένε πως τα ζώα είναι ό,τι απέμεινε από τον Παράδεισο και όσο πιο κοντά μας τα φέρνουμε, τόσο έχουμε την ευκαιρία να ξανακερδίσουμε κάτι από όσα χάσαμε. Με την αθωότητα και τη...
Ο καλλιτέχνης έχει μόνο την ψυχή του
Στη μέχρι τώρα ζωή μου είχα πάνω μου μοναδικά εύκαιρα “όπλα” την προσωπικότητά μου, τις σκέψεις και τις ιδέες μου προκειμένου να κερδίσω κάποιους επιλεγμένους ανθρώπους και να νικήσω τους φόβους μου. Όλα τα υπό...